Architecture of the Invisible

Clowns (2016), het eerste werk dat Hofesh Shechter maakte voor NDT, onderzoekt de complexiteit van het leven, het gevecht voor gedeelde waarden en het rauwe, menselijke verlangen naar bevrijding. Clowns, oorspronkelijk in het leven geroepen om de elite te vermaken, vonden slimme manieren om ongemakkelijke waarheden te delen en de spot te drijven met de maatschappij – waarbij ze het podium gebruikten als verweer. Net zoals clowns dat in het verleden deden voor koningen en koninginnen, houdt Shechter zijn publiek nu een spiegel voor en onthult hij de waarheid van het leven onder het mom van entertainment.

In deze reprise kunnen we opnieuw de energieke intensiteit ervaren van een choreografie die draait om zowel licht als duister, als tegengestelde maar onlosmakelijk verbonden levenskrachten. Ondersteund door Shechters eigen hypnotiserende soundtrack vindt Clowns de perfecte balans tussen orde en chaos.

"Mijn werk ontstaat vanuit een connectie met wat er binnenin borrelt, door te observeren en te voelen wat er in mij en in de wereld om ons heen gaande is. De bewegingen van de wereld hebben een enorme impact op het werk, besmetten mij en de dansers – en dat wil ik ook."
- Hofesh Shechter

Foto: Rahi Rezvani

Het duister en de onvoorstelbare ritmes van het menselijk leven zijn het middelpunt van Jiří Kyliáns Vanishing Twin (2008). Het werk is geïnspireerd op het medische fenomeen van dezelfde naam, een zeldzame en ongewone aandoening waarin één foetus zijn tweeling verdringt in de baarmoeder totdat die totaal is verdwenen. Het is een poëtisch symbool voor de donkere kant die we allemaal kennen, maar niet accepteren en liever niet prijsgeven. Door te verbeelden wat er allemaal had kunnen gebeuren als de verdwenen tweeling het had overleefd, illustreert Kyliáns choreografie op treffende wijze vergankelijkheid, onderdrukte emoties en onze inspanningen om een stempel op de wereld te drukken.

"We weten niet hoeveel tijd ons nog rest, om te kunnen zeggen wat we moeten zeggen – wat het ook is. We zullen nooit de waarde kennen van de statements die we op onze kleine planeet achterlaten, hoe ontzettend klein ze zijn wanneer we ze afzetten tegen eindeloosheid en oneindigheid." - Jiří Kylián

Foto: Joris-Jan Bos

Het nieuwe werk van Christos Papadopoulos verkent onze subtiele, dagelijkse sociale connecties en belicht zo de schoonheid van de meest diepgaande verbindingen die vaak niet eens worden opgemerkt. Hij put hierbij uit het onbewerkte materiaal van de menselijke ervaring en illustreert de eenvoud van gedeelde momenten: het onuitgesproken wederzijdse begrip tussen vrienden, stille knikjes in solidariteit tussen vreemden en de geruisloze veerkracht die te vinden is in collectieve strijd.

De van oorsprong Griekse choreograaf is een nieuwe stem voor NDT met een voorliefde voor een minimalistische en precieze bewegingstaal. Door middel van kleine, maar intens fysieke gebaren brengt Papadopoulos een ode aan de kracht van het onzichtbare en voert het publiek mee naar een mysterieuze omgeving waarin geen begin of eind bestaat.

"Mijn startpunt is normaalgesproken een enkel moment. Een vluchtige indruk, iets kleins en waarschijnlijk onbelangrijks dat zich, of het nu bestond of dat ik het me heb verbeeld, in me vast heeft gebeten. Tijdens repetities begint de worsteling: vertrouwen hebben in dat kleine ding en het belangrijk durven noemen." - Christos Papadopoulos