Omani: het niveau van work ethic, dat iedereen constant keihard aan het werken is en alle dansers zo betrokken zijn. Dat zie je niet altijd bij andere groepen dansers.

Nova: Ik had totaal niet verwacht dat het zo’n veilige plek zou zijn. Ik had gedacht dat ik mezelf niet kon laten zien. Het was veel persoonlijker dan verwacht. Iedereen was heel supportive. Ik had niet verwacht dat het zo fijn zou zijn.

Omani: The Big Crying  van Marco Goecke was mijn favoriet. Nog niet eerder gewerkt met zijn danstaal. Het was heel leuk om te zien hoe ver je je lichaam kon pushen. Impasse van Johan Inger gaf ook heel veel plezier. Daar hadden we meer vrijheid, vooral als je één van de karakters als rol had. Dan kon je doen wat je wilde. Impasse was conditioneel heel uitdagend, omdat het lange stukken waren.

Nova: The Big Crying was ook één van mijn favorieten. Ik heb nooit met hem gewerkt en kreeg alle informatie van mijn collega’s. In het begin echt heel lastig maar we hebben het heel vaak gedanst, ook tijdens (internationale) tours. Dan leer je het heel goed kennen en kun je meer spelen met timing en andere zaken. Heel leuk! Impasse had andere uitdagingen. Continu was je bezig en qua conditie maakte dat het heel zwaar. Bij Goecke waren het steeds korte stukjes.

Nova: Lydia (Bustinduy, repetitor NDT 2) zei altijd: “Don’t stay in the back, take your space!” Ook al ben je stagiair, je bent onderdeel van de groep. Ik heb eraan moeten werken zoveel mogelijk te vragen, iedereen is er om je te helpen. Je hoeft jezelf niet achter te stellen.

Omani: wees vooral niet te bang, wees jezelf en laat jezelf zien. Je hebt het recht hier te zijn, ook als stagiair.