Ieder jaar organiseren de dansers van NDT 1 en NDT 2 Switch: een uniek programma volledig samengesteld door de dansers, waarvan de gehele opbrengst naar een goed doel gaat. De editie van 2025 vindt plaats op 18 januari.
Bekijk het NDT 2-programma Lucid Variations ook als video on demand in Digitaal Theater.
Geacht publiek,
Welkom bij Now here, Now always, het eerste NDT 2-programma van dit seizoen, live begeleid door musici van Het Balletorkest, dat drie onderscheidende makers belicht die originele dansperspectieven bieden.
Marco Goeckes The Big Crying is een meeslepend en persoonlijk werk dat de choreograaf voor NDT 2 creëerde na het overlijden van zijn vader. Het zeer geladen en kwetsbare werk dringt de ruimte en de lichamen van de dansers binnen en laat het publiek onmiskenbaar ontroerd achter door Goeckes dringende commentaar op verlies en de viering van het leven.
Alexander Ekmans veelgeprezen Cacti, gemaakt in 2010, is een geestig commentaar op hedendaagse kunst en de rol van de criticus. Ekman creëert een levendige percussieve wereld waarin de expressieve dansers een menselijk orkest belichamen als metafoor voor de kwetsbaarheid van de kunstenaar.
Met veel plezier introduceren we met dit programma een nieuw gezicht bij NDT: Andrew Skeels. Geïnspireerd door Johannes Brahms’ Alto Rhapsody en Winter Journey in the Harz van Johann Wolfgang von Goethe, is Brocken Spectre, met een nieuwe compositie van Julien Tarride, een intieme reflectie op verdriet, transcendentie en de paradox van de menselijke ervaring.
Veel dank gaat uit naar het externe artistieke team, Het Balletorkest en het fantastische team van NDT voor hun harde werk, zorg en creatieve moed bij het realiseren van dit programma.
We kijken uit naar uw komst gedurende het seizoen, en wensen u veel plezier vanavond!
Emily Molnar
Artistiek directeur
INSTUDERING
Lydia Bustinduy
MUZIEK
Rorogwela: Death Lullaby; Electricity feat. Fire Eater: Indlela Yababi; Extreme Music From Africa (Susan Lawly, 1997).
Tori Amos: Beauty Queen, Marianne (arranged by John Philip Shenale), Blood Roses, In the springtime of his voodoo, Bells ‘For Her’. Published by Downtown Music Publishing. (P) Atlantic Recording Corporation, A Warner Music Group Company. Losing my Religion. Published by Night Garden Music.
SOUND EDITING
Jesse Callaert
DRAMATURGIE
Nadja Kadel
LICHT
Udo Haberland
DECOR & KOSTUUMS
Marco Goecke
NDT ASSISTENT
Ander Zabala
WERELDPREMIÈRE
18 maart 2021, Zuiderstrandtheater, Den Haag
DUUR
30 minuten
Rui-Ting Yu
Ivo Mateus
Barry Gans
Demi Bawon
Samuel van der Veer
Nick Daniels
Ricardo Hartley III
Nova Valkenhoff
Omani Ormskirk
Conner Chew
Casper Mott
Viola Busi
Rebecca Speroni
Gabriele Rolle
Zoë Greten
“Wie de werken van Marco Goecke kent, weet dat ze altijd met hemzelf te maken hebben en met de tijd waarin ze zijn gemaakt. Misschien is The Big Crying wel zijn meest persoonlijke werk, een creatie waaraan hij begon in de herfst van 2020, kort na de dood van zijn vader. Het is een stuk over afscheid en over alles wat we moeten achterlaten, zegt de choreograaf, sprekend over lichamen als kapotte motoren en over kostuums die lijken op de gordijnen van een lijkwagen. Het is niet verwonderlijk dat zijn muziekkeuze een Death Lullaby omvat; Blood Roses van de Amerikaanse zangeres Tori Amos, wier muziek – soms verwarrend en met niet altijd begrijpelijke poëzie die heel dicht bij de dans van Goecke ligt – een schot in de roos is. Dat dit stuk niettemin gepaard gaat met de enorm vurige kracht van een heel gezelschap, vijftien uitmuntende dansers, is misschien te wijten aan het feit dat ondanks alle vergankelijkheid, de dans en de choreografie de vreugde van het leven en levensdrift vieren.” — Nadja Kadel
Barry about The Big Crying
“Through ballistic movement and powerful images, we see the underlying truth of grief. Something raw and ugly, grief follows us like a dense cloud. Do we keep moving forward or do we let it consume us? Perhaps it is about dividing ourselves into so many pieces that our grief could never find us whole. Or maybe the mere attempt to escape the inevitable is reality coming to fruition.
Performing this piece requires us to ask this question, to continue attempting an answer, and to learn what it means to hold something so precious. When something so vast and heavy is stacked on top of you, does your flame go out.”
Rui about The Big Crying
“Embracing and departing.
I scream but I feel extremely calm.
My body
My skin
Disintegration inside composition,
Innermost breath.
Intense bursts of humanity and expression spread through the air.
Indulge
in the uncontrollable suffocation.
Taste the darkness
occupy the body; longing burns with desolation, and sorrow.
I feel my soul being pulled by something, and it takes me to a place I don’t know.
The most potent voice with explosiveness and warm interpretations.
Experiencing all the layers of my inspiration (colleagues)
can’t wait to perform this ballet, again and again.”
ASSISTENTEN VAN DE CHOREOGRAAF
Marilyne Cyr, Danny Morrissette
MUZIEK
New composition by Julien Tarride.
Johannes Brahms: Rhapsody for Alto, Chorus, and Orchestra, Op. 53, performed by Christa Ludwig (Wiener Philharmoniker) and Karl Böhm (Wiener Singverein). Published by Deutsche Grammophon GmbH.
MUSICI
Live begeleid door musici van Het Balletorkest
LICHT
Lisette van der Linden
DECOR & KOSTUUMS
Marija Djordjevic, Michel Ostaszewski
NDT ASSISTENTEN
Ander Zabala, Lydia Bustinduy
WERELDPREMIÈRE
27 oktober 2022, Amare, Den Haag
DUUR
25 minuten
Deze creatie werd gesteund door de Canada Council for the Arts en de Conseil des arts et des lettres du Québec.
Gabriele Rolle
Ivo Mateus
Demi Bawon
Samuel van der Veer
Conner Chew
Barry Gans
Rui-Ting Yu
Casper Mott
Nick Daniels
“In April 2020, I lost Anne. She was my mentor, teacher, and friend of 25 years. We had an incredible shared history. When I lost her it was a shock, it was as if I had lost so much of who I was, so much of what my life meant to me.
A year after her death, I found myself called to listen to Brahms’ Alto Rhapsody, I spent 6 months with the music before beginning to explore the meaning of the lyrics. For the lyrics, Brahms used verses from Goethe’s poem Winter Journey in the Harz, a poem that was inspired by the poet’s ascent of the Brocken in the Harz mountains during the winter of 1777. The poet ascends the mountain with his grief and isolation as companions, to consult the oracle about his fate, whether he is to live the existence of the unfortunate or the redemption of the loved. Coming through the fog, he is wrapped in golden clouds as he reaches the summit and gazes in gratitude towards the overarching spectacle of nature.
It is by asking the question, and being willing to go all the way through the fog, that his fate is transformed. It is in the asking, not the answering that a question’s answer is revealed. In the paradox and circular nature of the human experience, to fall all the way through sadness is to witness a beauty that can only exist on the back of sadness itself.
There is a chance in despair for transcendence. Loss never really leaves us, but rather becomes a part of us, weaving itself through the tapestry of our spirit. If one can move through grief, gratitude oftentimes lies on the other side; if one can ascend past the mist and fog, the arrival at the summit is oftentimes filled with joy and reverence.
Brocken Spectre is a reflection on my own ascent through grief.” – Andrew Skeels
A heartfealt thanks go to Marilyne Cyr, Danny Morrissette, Silvia Sanchez, Charles Brecard, Cynthia Dragoni and Robert Vezina.
Demi about Brocken Spectre:
“Brocken Spectre is a work in which deep sorrow and distress live together with feelings of nostalgia, gratitude and love. These raw, unfiltered emotions are carefully curated into a piece full of soft, organic yet precise movements, contrasted by waves of uncontrollable gestures, mirroring the many faces of grief.
During this process Andrew wanted for us to look deep within ourselves and find those true, often hidden and ignored emotions. I respect Andrew for entrusting us with telling a story that is so vulnerable and close to his heart. I hope we are able to convey it in a way full of sincerity and integrity.”
Samuel about Brocken Spectre:
“A lifeless body, its head wrapped in fabric.
I have been dragging it through a world that too, is wrapped in fabric.
As if dragging it around with me will help bring back to life what once was.
I plow through, unaccepting.
From the collapse into madness that follows, to the realm of intangible remnants, where only memories remain.
It is not my own journey through grief, but I am humbled to help shape a translation with my art.
I give thanks to Andrew.
For his unparalleled optimism and his courage to entrust us with something so personal.”
INSTUDERING
Nina Botkay
MUZIEK
Franz Schubert: Symphony in D minor Death and the Maiden IV: Presto, arr. and adapted for orchestra by Andy Stein.
Joseph Haydn: sonate no V “Sitio” from Die sieben letzten Worte unseres Erlösers am Kreuze, Hoboken XX, 1B; Allegro from string quartets Opus 9, no 6 in A major.
Ludwig van Beethoven: stringquartet no. 9 in C, Opus 59, section from: Andante con moto quasi allegretto.
MUSICI
Live begeleid door musici van Het Balletorkest
LICHT
Tom Visser
DECOR & KOSTUUMS
Alexander Ekman
TEKSTEN
Spenser Theberge
NDT ASSISTENTEN
Lydia Bustinduy, Ander Zabala
WERELDPREMIÈRE
23 februari 2010, Lucent Danstheater, Den Haag
DUUR
27 minuten
Rui-Ting Yu
Ivo Mateus
Barry Gans
Demi Bawon
Samuel van der Veer
Nick Daniels
Ricardo Hartley III
Nova Valkenhoff until November 2 / Rebecca Speroni from November 9
Omani Ormskirk
Conner Chew
Viola Busi
Gabriele Rolle
Rui-Ting Yu
Ivo Mateus
Barry Gans
Zoë Greten
Samuel van der Veer
Nick Daniels
Joey de Koning
Nova Valkenhoff
Omani Ormskirk
Casper Mott
Viola Busi
Gabriele Rolle
Als choreograaf is Alexander Ekman geïnteresseerd in humor, en welk effect het op een publiek heeft. Wat vinden we grappig? Wat maakt ons aan het lachen en waarom? Met Cacti uit 2010 daagt Ekman de toeschouwer op vermakelijke wijze uit om te reflecteren op moderne dans als hogere kunstvorm. Zestien dansers bewegen zich, ogenschijnlijk gevangen, op grote witte scrabble tegels. Ze rennen, vallen, spartelen en proberen te ontsnappen aan hun onzichtbare gevangenis. Uiteindelijk weten zij allen een cactus te bemachtigen. Maar wat betekent dat allemaal? Cacti kan gezien worden als vrolijke parodie op de grotere excessen binnen de danswereld. Een strijkkwartet voert live de klanken van Joseph Haydn, Ludwig van Beethoven en Franz Schubert ten tonele, terwijl de dansers de instrumenten van het orkest lijken te vormen, resulterend in een ritmisch geheel.
In 2010 werd Cacti door de VSCD genomineerd voor een Zwaan van ‘meest indrukwekkende dansproductie’.
Conner about Cacti:
“As we emerge from the darkness, she’s as stunning as ever
Just a bit pretentious…
It builds until the first exhale
Sending playful exuberance into the air
Voices, eyes, and ears allow us to connect
As we build these connective layers, we build the stage we stand on
The bliss and rhythm fuel my steps
On and off these white pedestals
Everything that happens in between creates a conversation
Our conversations get louder as time passes
But what is the real conversation about?
Cacti, cats, critiques?
Seriously serious, but not…”
Omani about Cacti:
“Cacti is an absolute joy to dance and equally as enjoyable to watch. The music is so melodic, energetic and vibrant. The musicians are on stage with us and move around, which is unlike any other piece I have ever performed. They give us the extra push of energy we need in order to explode on stage. When the string quartet plays, we are in constant conversation with the melody. Us dancers are in turn responsible for part of the sounds which makes it a spontaneous and seamless dialogue.
Rehearsing this piece was a lot of fun and gave us the opportunity to really come together as a group and actively listen to each other. As you are watching this piece, I hope you will feel our energetic spirits and be energized. I invite you to lean into your playful side and join us on this exciting journey filled with music and dance.”
Bekijk meer foto’s in de galerij
