“Mijn eerste kennismaking was toen NDT nog een peuter was, en ik zelf ietsje ouder en net begonnen met balletles. Daar zat ik in de zaal, oog in oog met die enorme fysieke zeggingskracht. Geraakt en als het ware het podium ‘in’ gezogen. Elk jaar – vaker kwam NDT niet naar ‘mijn’ provinciestad – was er weer diezelfde fascinatie. Creativiteit, bevlogenheid, lichaamsbeheersing en tomeloze inzet, het spatte ervan af. Nooit onder de maat. Ik had er toen de woorden nog niet voor. Maar de beléving was er.

Wat dat betreft is er al die tijd niets veranderd. De zucht van het eerste uur naar artistieke vrijheid en ontwikkeling heeft bij NDT tot prestatie na prestatie geleid en tot een gezelschap van wereldformaat. Het gáát maar door en elk jaar worden er weer kunstzinnige medailles aan het palmares toegevoegd. En ik van mijn kant wordt nog steeds gegrepen door weer een volgende dansante trouvaille en, door de expressieve kracht van de dansers.

NDT: zestig jaar en nog steeds jong van geest en lijf en leden. Op naar de 100, en verder! Daar kunnen we allemaal aan bijdragen. Als trouw publiek, maar ook achter de schermen door een bedrag te legateren, iets na te laten voor de toekomst. Nu, in de nieuwe maatschappelijke werkelijkheid, lijkt dit zelfs meer dan ooit noodzakelijk. Ik word helemaal blij bij de gedachte dat, wanneer dat meisje van toen er niet meer is, NDT nog steeds mensen bij de keel grijpt met verhalen die verteld moeten worden en nog steeds raakt en inspireert met adembenemende voorstellingen.”