yoann Bourgeois
I wonder where the dreams I don’t remember go

Yoann Bourgeois (Frankrijk) is choreograaf, danser en acrobaat. In 2010 richtte hij zijn Compagnie Yoann Bourgeois op. In zijn werken komt Bourgeois’ fascinatie voor zwaartekracht sterk naar voren, vaak door middel van installaties die de fysieke krachten van de mens tarten. Bourgeois werd in 2016 codirecteur van het CCN2 – Centre chorégraphique national de Grenoble. In seizoen 2019-2020 creëerde Bourgeois voor het eerst werk voor NDT 2, Little song.

Het werk van Bourgeois is een mengeling van disciplines waarin choreografie, dans, en acrobatiek met elkaar worden verbonden. Zijn bewegingen, dynamisch als ze zijn, onderzoeken de grenzen van de fysieke krachten van de dansers, en worden gecompenseerd door een niet te onderscheiden precisie en uitvoering. I wonder where the dreams I don’t remember go was zijn eerste samenwerking met de dansers van NDT 1.

Sharon Eyal and Gai Behar
Bedroom Folk

Makers Sharon Eyal en Gai Behar zijn, samen met musicus Ori Lichtik, sinds jaren een innovatief trio in de hedendaagse danswereld. Voor deze creatie voor NDT 1 werkten ze voor het eerst met decor- en lichtontwerper Thierry Dreyfus. In deze multidisciplinaire inspanningen zijn beweging, muziek en licht niet ondergeschikt aan elkaar, wat tot creaties leidt die de grenzen van ‘traditionele’ hedendaagse dans overschrijden en waarin alle elementen gelijkwaardige componenten zijn.

“Als er een danstaal is die aanhaakt bij de tijdsgeest, is het die van Israelisch dansmakersduo Sharon Eyal en Gai Behar.”  Trouw over Bedroom Folk

 Marco Goecke
The big crying

“Wie de werken van Marco Goecke kent, weet dat ze altijd met hemzelf te maken hebben en met de tijd waarin ze zijn gemaakt. Misschien is The Big Crying wel zijn meest persoonlijke werk, waaraan hij begon in de herfst van 2020, kort na de dood van zijn vader. Het is een stuk over afscheid en over alles wat we moeten achterlaten, zegt de choreograaf, sprekend over lichamen als kapotte motoren en over kostuums die lijken op de gordijnen van een lijkwagen. Het is niet verwonderlijk dat zijn muziekkeuze een Death Lullaby omvat; Blood Roses van de Amerikaanse zangeres Tori Amos, wier muziek – soms verwarrend en met niet altijd begrijpelijke poëzie die heel dicht bij de dans van Goecke ligt – een schot in de roos is. Dat dit stuk niettemin gepaard gaat met de enorm vurige kracht van een heel gezelschap, negentien uitmuntende dansers, is misschien te wijten aan het feit dat ondanks alle vergankelijkheid, de dans en de choreografie de vreugde van het leven en levensdrift vieren.” — Nadja Kadel