door Fiona Lummis, oud-danser
foto Carel Birnie en fiona lummis: sven ulsa
“Deze foto van Carel Birnie en mij legt een heel luchthartig moment vast, maar werd genomen in een transitieperiode in de geschiedenis van NDT – de opening van het ‘nieuwe theater’. Ik stond op het punt om over het golvende, door Rem Koolhaas ontworpen dak van het theater te rennen op de finale van Sinfonietta van Janáček. Het was voor een film die de NOS maakte samen met de dansers ter viering van het heuglijke feit dat NDT zijn eigen theater ‘speciaal voor dans’ kreeg, een project waar Carel jarenlang aan had gewerkt. Carel Birnie was de meest onorthodoxe financieel directeur die je je maar kunt wensen; terugkijkend vind ik dat we zijn ondernemende geest, die zoveel mogelijk heeft gemaakt bij NDT, moeten vieren.
Een cruciaal moment in mijn carriere bij NDT was deel uitmaken van Kaguyahime van Jiří Kylián. Jiří creëerde Kaguyahime door gebruik te maken van elk aspect van NDT’s nieuwe huis. Het creatieproces vroeg vele maanden en veel verkenning en ontdekking van wat ons nieuwe huis te bieden had, en hoe dat te combineren was met de fantastische muziek van Maki Ishi. Als maanprinses maakte ik vele, lange reizen – in mijzelf én geografisch. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor.
Twintig jaar lang ben ik bij NDT omgeven geweest door creativiteit en een heerlijk intense en uitzinnige energie. Het stemde mij nederig en tegelijkertijd ging ik er volledig in op. Het was alsof ik een tijdsprong maakte. Ik belandde in andere werelden, en werelden binnen werelden. Ik werd geïnspireerd door generaties geweldige dansers, kunstenaars, mensen, zielen. We waren kwetsbaar samen, we waren fantastisch samen en we waren onbevreesd samen. Denkend aan die tijd herinner ik mij een vrije, creatieve woestheid bij NDT. Nog steeds is het een plek, en ik hoop dat het dat altijd zal blijven, die formidabele kunstenaars samenbrengt, die durven en die inspireren.”
