“Het begin was, op zijn zachtst gezegd, uitdagend. De organisatie was niet goed gestructureerd en de raad van bestuur had de machtige en charismatische oprichter Carel Birnie geschorst. Hij vocht dit besluit, met succes, aan en werd hersteld in zijn functie als directeur. Het feit dat de raad van toezicht mij tegen de wens van Carel Birnie had aangenomen, maakte onze verhouding echter moeizaam. Veel dansers waren evenmin gelukkig met mijn aanstelling, zij vertrokken… Andere dansers zagen de mogelijkheden voor een nieuw begin. Zij begrepen dat ik serieus was. En dus gingen we aan de slag.
Het kostte drie jaar voordat het wantrouwen tussen Carel en mij verdween. In 1978 werd ik gevraagd een choreografie te maken op Sinfonietta van Leoš Janáček voor het Charleston Festival in de VS. Carel waarschuwde dat er onvoldoende tijd was voor het creatieproces, maar ik besloot ervoor te gaan. Op dat moment pakte Carel mijn hand en zei: “Oké, dan doen we het samen.” En dat deden we…! Het succes van Sinfonietta was overweldigend en opende vele deuren voor NDT. Talloze tournees, naar kleine en grote plaatsen, over de gehele wereld volgden: een kibboets in Israël, de Metropolitan Opera in New York, de Opéra de Paris en een – gevaarlijk – gastoptreden in communistisch Tsjecho-Slowakije in 1982 (ik had slechts een ‘vreemdelingen’ paspoort mee)…!”
