door Marian Sarstädt, oud-danser en voormalig artistiek directeur
foto Marian Sarstädt, Gérard Lemaître: Ger van Leeuwen
Gérard Lemaître. Een dierbaar persoon. Een karaktervolle danser, een heel bijzondere toneelpersoonlijkheid en een geweldig mens met een enorm gevoel voor humor. Gérard danste al bij Nederlands Dans Theater voordat ik er kwam in 1962. In die tijd was het gezelschap heel rebels en verzette het zich hevig tegen traditionele opvattingen over dans. Toen ik na de les een keer mijn spitzen aandeed, omdat ik deze klassieke techniek wilde bijhouden, werd ik door een andere danser op de vingers getikt: “Dat doen we hier niet meer.” Gérard begreep als geen ander dat ik dit tóch deed; dat ik niet alleen op blote voeten wilde dansen, maar ook op spitzen.
Er bestond een speciale band tussen ons. Ik sprak aardig Frans en begreep zijn subtiele en ontzettend leuke grapjes. Hierdoor konden wij het vanaf het begin goed met elkaar vinden. Onbewust deden wij alles samen. Toen Job Sanders niet meer danste en Jaap Flier zich langzaam terugtrok, werd Gérard (logischerwijs) mijn vaste partner. Op het repertoire stonden destijds veel stukken voor koppels, vooral van Hans van Manen. Alexandra en Han – Marian en Gérard. We waren een soort heilige viereenheid in de choreografieën van Hans. Daar was geen speld tussen te krijgen. Door deze vaste combinatie ging het publiek er vanuit dat wij getrouwd waren. En dit kwam ons allebei soms goed uit. Als we op tournee waren kreeg Gérard steevast veel aanbidders achter zich aan en wanneer hij daar geen zin in had, kon hij gemakkelijk zeggen: “Nee, nee, ik ben al getrouwd.” Wanneer hij iemand tegenkwam die hij wel leuk vond, moest ik erbij komen en bevestigen: “Nee, nee wij zijn echt niet getrouwd, hij is vrij.” Een vrij man. Een bijzondere man. Gérard Lemaître. Een persoon die blijft – in de dans, in herinnering, in gedachten.
