Young Talent Project 2021

Antonin maakte een werk samen met de studenten van HBO 4 + KCDE:

“Ik ben al een paar jaar toeschouwer van dit prachtige project, en ik ben altijd geraakt en onder de indruk geweest van de volwassenheid van de dansers in het repertoire van NDT. Het was dan ook een grote eer om met de studenten van het Koninklijk Conservatorium te mogen werken en creëren.

Het is waardevol voor mij geweest om de studenten te zien groeien, sessie na sessie, naar het doel van deze voorstelling, maar dat niet alleen. Ik denk dat de uitdaging bij dit soort projecten is om een evenwicht te vinden tussen pedagogische middelen en creativiteit om iets te creëren met de dansers, waarin ze kunnen groeien en elke dag een beetje meer van zichzelf kunnen laten zien; maar het gaat ook over wie ze op dit moment zijn en wie ze willen worden als performer. Op deze leeftijd is er dit kostbare moment van overgang tussen de studenten die zich ontwikkelen tot een danser, en ik moet proberen ze op deze weg te begeleiden.

Het stuk is getiteld If only the sea could sleep, geïnspireerd door het werk van Claire Tabouret, die mijn favoriete schilderes is. Van daaruit heb ik een poëtische tekst geschreven over de tijd die onder onze voeten afbrokkelt bij elke stap die we zetten. Ook werd ik ook geïnspireerd door de golven als een metronoom van het stuk. Deze zee die nooit slaapt. Op het podium komen de dansers eerst alleen aan, daarna vinden ze zichzelf en verbinden ze zich als groep, om tenslotte individueel naar hun pas toe te lopen.”

Christie maakte nieuw werk met de studenten van AVO:

“Voor mij begon het als de ruimte tussen de trein en de perronrand; tussen ergens naartoe gaan en waar je nu bent, hetzelfde veilige afgelegde pad nemen naar bekende bestemmingen, tegenover wat het zou betekenen om een stap te zetten over die kloof naar het onbekende. We hebben ons verdiept in het concept van ‘minding the gap’, het in acht nemen van de kloof; de ruimte respecteren tussen hier en daar, jij en een ander, de grond en de lucht, bekend en onbekend, tussen dromen en wat we kennen als onze werkelijkheid; een ruimte gemaakt door verschil, maar vaak vermomd als verdeeldheid. En dan duiken we recht in die kloof.

Als proces hebben we de mogelijkheden onderzocht om beweging en het leven op verschillende manieren te benaderen, met behoud van een speelsheid binnen onze ontwikkelde intelligentie en intuïtie. We hebben gezocht naar flow binnen structuur en een gegrondheid terwijl we zweefden tussen het onbekende. We zijn hier op aarde op dit moment en tegelijkertijd is dit de droom. Geen dag zonder nacht, niet grijpen zonder los te laten, misschien is het het toelaten van alles wat is dat ons deze ruimte geeft om te spelen, om te creëren.

Dit was mijn eerste kans om te choreograferen voor een groot podium, en voor sommige van de studenten de eerste keer in een creatief proces, waarbij we de kans kregen om te ontdekken wat het betekent om samen iets nieuws te ontdekken. Ik voel me vereerd door hun openheid en om getuige te zijn van hun ontwikkeling. Ik dank NDT en KC voor de ervaring en elk individu voor het samen met mij erin duiken.”

Paxton creëerde nieuw werk samen met de studenten van HBO 3:

“We begonnen onze creatie met een gesprek. Delen en elkaar leren kennen. Veel van de dansers hadden nog nooit eerder een creatieproces voor nieuw werk meegemaakt. Het was dus heel belangrijk voor mij om een gemeenschappelijke basis en een veilige ruimte voor communicatie op te bouwen. De hoop die ik met dit proces had, was om hen te helpen instrumenten te ontwikkelen die nuttig zouden zijn bij creatieve processen in de toekomst. Ik wilde hen aanmoedigen om hun eigen creatieve stem te ontwikkelen. Dit is een van de belangrijkste dingen die een danser kan ontwikkelen; wat deze handvaten kunnen bieden is uniek voor hen.

We begonnen ook te praten over het brede onderwerp van “eindes”. Wat zijn dat? Hoe laten ze ons voelen? Samen, door gesprekken te voeren en geschreven teksten te delen, vonden we enkele vragen die we in dit stuk wilden stellen. Tegelijkertijd ontwikkelden we samen het bewegingsvocabulaire en vonden we de fysieke taal voor het stuk. Het was een constructie die voortkwam uit samenwerking.

Uiteindelijk is het resultaat dat we op het podium delen het gevolg van het proces. Dat spreekt voor zich. Maar we hadden het geluk dat we de ruimte hadden om meer waarde te hechten aan het proces zelf. De voorstelling is een stap op de weg van dat proces.”

Astrid VERTELT MEER OVER DIT PROCES:

“We zijn dit coachingstraject van Young Talent Project begonnen met het geven van enkele workshops. Tijdens deze workshops kregen de studenten verschillende ‘tools’ aangereikt om aan een eigen werk te beginnen. De focus lag hierbij op vragen als: Hoe je eigen choreografische stem te vinden? Hoe bewegingsmateriaal aan te maken? Hoe een idee vormgeven in een dansstuk? Hierna zijn de studenten aan de slag gegaan en heb ik twee studenten begeleid tijdens hun creatieproces.

Voor de meeste studenten is dit de eerste keer dat ze een eigen werk maken en daar komt soms wel wat onzekerheid bij kijken. Als coach probeer ik die onzekerheid weg te nemen zodat die niet in de weg staat van hun creativiteit. Ook ondersteun ik hen in het maakproces door vragen te stellen zodat de studenten reflecteren op wat ze aan het maken zijn. Ligt het stuk in lijn met het idee dat ze voor ogen hadden? Of hebben ze juist een hele andere wending genomen? Het is voor mij heel fijn om bij hun proces betrokken te zijn en zo een kijkje te nemen in hun wereld.”