Mensenrechtenactiviste
Foto: Marc de Groot
“Ik zal het nooit vergeten: de eerste keer dat ik een echte NDT-voostelling zag – en overweldigd werd door de pracht van moderne dans. Een Amerikaanse collega had mij er eerder op gewezen: ‘Weet je dat jullie in Nederland een van de beste moderne dansgezelschappen ter wereld hebben? Misschien zelfs het allerbeste?’ Ik wist het niet. En ik wist dus nog niet wat ik miste.
Dat veranderde in juni 2002. Mijn lief Friso en ik gingen naar een voorstelling van NDT 1 in Sadler’s Wells in London. Ik was meteen verkocht. Alles wat ik zag was magisch. Een droom voor het oog. Een stimulans voor de geest. Een waterval van schoonheid.
De eerste twee stukken, Bella Figura en Speak For Yourself, waren prachtig. En toen kwam het derde en laatste stuk van de avond: Walking Mad van Johan Inger, een dans op muziek van Arvo Pärt (‘Für Alina’) en de ‘Bolero’ van Ravel. Uitgevoerd door negen indrukwekkende NDT 1 dansers. Het geheel betoverde me. De bewegingen. De schoonheid. De emoties. En opeens stroomden tranen over mijn wangen. Ik was geraakt in het diepst van mijn ziel.
Sindsdien heb ik heel veel NDT-voorstellingen gezien. Elke keer weer word ik verrast en geraakt; regelmatig zelfs overrompeld. Soms denk ik dat ik verslaafd ben geraakt aan moderne dans, aan NDT. Ik probeer te gaan kijken wanneer ik kan. En wanneer mogelijk neem ik vrienden mee naar NDT-voorstellingen – om de ervaring te delen en samen te beleven.
Als ik aan NDT denk, dan denk ik aan creativiteit, schoonheid en vernieuwing. Aan hoe NDT mij – en haar vele, vele andere fans – steeds weer verblijdt met haar immer prachtige, vaak onverwachte, soms bijna ongelooflijke en altijd geestverruimende kunst.”