Bekijk de foto's en de trailers

We haven’t said enough | NDT 2

Voorwoord

Fernando Hernando Magadan

Artistiek leider NDT 2

Geacht publiek,

Als reactie op de recente annulering van voorstellingen in Nederlandse theaters en met onze oneindige wens om met u in contact te blijven, zijn we erg verheugd om dit extra NDT 2 programma, We haven’t said enough, via onze livestreams te presenteren.

Na het enorme succes van Marco Goeckes meest recente en persoonlijke creatie, The Big Crying, geven de bruisende, jonge artiesten van NDT 2 u opnieuw de kans om dit werk te ervaren! Het werk werd kort na het overlijden van Marco’s vader gemaakt, en raakt aan het onvermijdelijke afscheid van alles wat we voorbestemd zijn om te verliezen, maar viert tegelijkertijd de vreugde en de levensdrift door de zinderende dans van alle negentien leden van dit gezelschap.

We zijn ook verheugd om IMPASSE terug te brengen, een ballet van Johan Inger, een choreograaf die al lang verbonden is aan ons gezelschap. Dit werk ging in maart 2020 in première, vlak voordat de theaters moesten sluiten – daarom hebben maar heel weinig mensen de kans gehad om het werk te ervaren. Voor deze gelegenheid brengen we het terug via livestream. Het stuk problematiseert het gemak waarmee we lijken te vervallen in wat anderen zeggen of doen en hoe we de kans op vruchtbare groei in het proces verliezen. IMPASSE nodigt ons uit om na te denken over hoe de hedendaagse wereld wordt gedefinieerd door een situatie waarin geen vooruitgang mogelijk lijkt.

Nogmaals wil ik iedereen bij NDT bedanken voor hun bijzondere vastberadenheid en eindeloze moed die ons door dit ongebruikelijke seizoen heeft geleid.

En natuurlijk dank ik u, ons publiek, voor uw betrokkenheid en steun door onze voorstellingen online te bezoeken. We hopen je binnenkort weer bij ons in de theaters te zien.

Geniet van de voorstelling!

Fernando Hernando Magadan
Artistiek leider NDT 2

The Big Crying

Marco Goecke

Associate choreograaf

“Wie de werken van Marco Goecke kent, weet dat ze altijd met hemzelf te maken hebben en met de tijd waarin ze zijn gemaakt. Misschien is The Big Crying wel zijn meest persoonlijke werk, waaraan hij begon in de herfst van 2020, kort na de dood van zijn vader. Het is een stuk over afscheid en over alles wat we moeten achterlaten, zegt de choreograaf, sprekend over lichamen als kapotte motoren en over kostuums die lijken op de gordijnen van een lijkwagen. Het is niet verwonderlijk dat zijn muziekkeuze een Death Lullaby omvat; Blood Roses van de Amerikaanse zangeres Tori Amos, wier muziek – soms verwarrend en met niet altijd begrijpelijke poëzie die heel dicht bij de dans van Goecke ligt – een schot in de roos is. Dat dit stuk niettemin gepaard gaat met de enorm vurige kracht van een heel gezelschap, negentien uitmuntende dansers, is misschien te wijten aan het feit dat ondanks alle vergankelijkheid, de dans en de choreografie de vreugde van het leven en levensdrift vieren.” — Nadja Kadel

credits

ASSISTENT VAN DE CHOREOGRAAF: Ralitza Malehounova

MUZIEK: Rorogwela: Death Lullaby; Electricity feat. Fire Eater: Indlela Yababi; Extreme Music From Africa (Susan Lawly, 1997).
Tori Amos: Beauty Queen, Marianne (arranged by John Philip Shenale), Blood Roses, In the springtime of his voodoo, Bells ‘For Her’. Published by Downtown Music Publishing. (P) Atlantic Recording Corporation, A Warner Music Group Company. Losing my Religion. Published by Night Garden Music.

SOUND EDITING: Jesse Callaert

DRAMATURGIE: Nadja Kadel

LICHT: Udo Haberland

DECOR & KOSTUUMS: Marco Goecke

WERELDPREMIÈRE: 18 maart 2021, Zuiderstrandtheater Den Haag

DUUR: 30 minuten

Foto: Rahi Rezvani. Danser: Ivo Mateus.
Foto: Rahi Rezvani. Dansers: Mikaela Kelly, Jesse Callaert.

IMPASSE

Johan Inger

Choreograaf

“Hoe overbruggen we de kloof die blijft groeien naarmate we stagneren? Onze hedendaagse wereld wordt gedefinieerd door een situatie waarin geen vooruitgang mogelijk lijkt. IMPASSE van Johan Inger illustreert dat het fundament van menselijk gedrag geworteld is in groepsdruk en een verlies van individualiteit, bepaald door de verleiding van oneindige stromen van “nieuwheid”. Het werk problematiseert het gemak waarmee we klakkeloos overnemen wat anderen zeggen of doen, en hoe we op die manier de kans op vruchtbare groei verliezen. Kunnen we het opbrengen om samen de wereld serieus te bevragen en de kracht vinden om het van een nieuwe interpretatie te voorzien? Door een gestage toename van het aantal dansers op het podium en een gelijktijdige afname van de grootte van het toneel, eist IMPASSE een gevoel van urgentie op. Vloeibare bewegingen en sterke ritmes worden door de jonge dansers van NDT 2 vertaald door momenten van hysterische komische opluchting en manische isolatie, wat aangeeft dat we samen sterker moeten zijn, en alleen louter minder.”

credits

STAGED BY: Fernando Hernando Magadan, Hedda Twiehaus

MUZIEK: Compositions by Ibrahim Maalouf: Lily, Will Soon Be a Woman, Maeva in the Wonderland, Your Soul, Never Serious.
New composition by Amos Ben-Tal.

LICHT: Tom Visser

TECHNISCHE REALISATIE LICHT: Lisette van der Linden

DECOR: Johan Inger

KOSTUUMS: Bregje van Balen

VIDEO: Annie Tådne

WERELDPREMIÈRE: 28 februari 2020, Zuiderstrandtheater Den Haag

DUUR: 25 minuten

Foto: Joris-Jan Bos. Dansers: Jesse Callaert, Jordan Pelliteri.
Foto: Joris-Jan Bos. Dansers: Annika Verplancke, Kiran Bonnema, Cassandra Martin.

Foto's en trailers

→ Bekijk meer foto’s en de trailers

Jesse callaert on The big Crying:

“Being in the studio with Marco means surrendering to a wave of extreme intensity, emotion, love and vulnerability. Like a sculptor he finesses our bodies and their abilities through the lens of his experiences and personality. Creating with Marco feels like coming home after a long journey. He was the first choreographer I had the chance to work with 4 years ago when I joined the company and this current creation is the last one I will share with NDT 2. Home isn’t just the place where you return, but a place where the masks come off, where there is no pretending. That notion of home as well as feelings of nostalgia have been very close to me while interpreting Marco’s vernacular throughout this process. I believe that we all share the responsibility to translate and transform his words and desires into art that is raw, beautiful, profound and exhilarating.”

Kenedy Kallas on the big crying: 

“It has been a beautiful and unique experience stepping into Marcos universe. Marco creates an open atmosphere that allows you to be your most raw and honest  self. Pain, desire and love are just a few of the deep emotions you feel within his work, which is portrayed with extreme and intricate physicality.

I am beyond thankful to have been given the chance to get to know Marco and to have worked with him during this process.”

Cassandra martin on impasse:

“We live in a world where capitalism pushes the idea of novelty and constant need for validation through consumerism. Johan Inger challenges this by seducing the audience into falling for this idea right alongside the characters of the piece, until we realize we have burned the bridges behind us and can no longer go back. In the studio, Johan created a fantastic environment where innovation and creativity were taken to their end points – where absurdity was the goal – to demonstrate how easily we fall for the trap and find ourselves at an impasse. He questions what needs to change now, so we don’t see our future completely lost. I am personally so excited to touch on this piece once again, this time with a new understanding, realizing how Covid-19 has forced humanity take a step back and inspect the systems in place that lead us to the pandemic in the first place.”

kele roberson on impasse:

“IMPASSE takes you on a journey of contrasts from start to finish, which has truly made it a wonderful challenge to undertake. You are first introduced to a carefree simplicity and familiarity, perhaps in an ideal sense, only to suddenly be drawn into a world of increasing extravagance and indulgence- where there is no such thing as too much.

This process created the space for a constant research in limits, extremities/absurdities in situation and character. On this canvas, the range of colors we are able to paint with is endless.”